برخی تلاش می کنند همه ابعاد انسان را در همین بدن خلاصه کنند و منکر نفس و روح آدمی هستند استدلال آنان به نادیده بودن نفس و روح بازمی گردد و بنابراین تمام نگاه را به تولد تا مرگ متوجه می سازند.

این نوع نگاه انسان را درحد یک حیوان تنزل داده و نمایشی از طبیعت را در درون و برون انسان به صحنه می آورد و ماورای آن را خیالی بیش نمی داند.

تفکر حاکم بر این نگاه چشم خود را بر واقعیتی می بندد که وجود دارد واقعیتی که انسان با مرگ نمی میرد و داستان زندگی تنها در چرخه حیات این دنیا شکل نمی گیرد.

چگونه ممکن است که انسان شبیه به سایر حیوانات باشد در حالی که نفس یا شخصیت خودساخته اش نمایانگر هویت واقعی اوست؟

بین بدن و نفس انسان هرچند تباین کامل نیست اما تباین جزئی وجود دارد و ظاهر انسان با باطن او می تواند در مواردی با اختلاف 180 درجه ای متفاوت باشد بعنوان مثال چهره ای مهربان که از هیچ جنایتی رویگردان نیست.

بنابراین سلامت بدن الزاما بمعنای سلامت نفس نیست و ممکن است در مواردی این دو باهم سیر تکاملی را طی کنند و در مواردی نیز در دو مسیرجدای هم باید راه کمال را بپیمایند.